ဒီ၀တၳဳမွာအဓိ က ဇာတ္ေဆာင္က ''မိမြန္'' ၊ အသက္ က ၂၆ ႏွစ္ စြန္းစြန္း ၊ ဆံပင္ေကာက္တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ၊ ႏႈတ္ခမ္းထူတယ္ ၊ ေမးေစ့ေအာက္နားမွာ မွဲ ့ေလးရွိတယ္ ၊ စိတ္ဆုိးစိတ္ေကာက္လြယ္တာ ကလြဲရင္ သာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါပဲ ။တစ္ည...... ကြ်န္ေတာ္ ဆုိ တဲ့ ဇာတ္ေဆာင္ နဲ ့ ဖုန္းေျပာၾကေတာ့.... လမင္းက ပြင့္ ဖုိ ့ တိမ္ေတြ ၾကားမွာအားယူေနတုန္းျဖစ္သည္။ ၾကယ္တစ္ခ်ဳိ ့ ၏ သီခ်င္းဆုိသံၾကားေနရ၏ ။'' ဟလုိ '' '' အင္း..... မိမြန္ ေျပာေလ ''ထုိ သုိ ့ဆုိ ျပီးေသာ အခါ သူ မ ငုိသည္ ။ '' ငါ နင့္ ကုိ ေျပာစရာရွိတယ္ ဒါေပမယ့္ နင္ စိတ္ဆုိးမွာ လည္းေၾကာက္တယ္ '' မ်က္ရည္စက္လက္နဲ ့ေျပာ ၏ ။ '' ေျပာမွာ သာေျပာပါ ဒါမွ နင့္ စိတ္ထဲ ေပါ့ သြားမွာ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါ နားလည္ေပးႏုိင္ပါတယ္ '''' ငါ့မွာ နင့္ ထပ္ ပုိ ခ်စ္ ရတဲ့ သူရွိတယ္.....သူ ့ကုိ နင့္ ထပ္ပုိ ခ်စ္တယ္.....အခု..... အခု.. သူနဲ ့ အဆင္မေျပဘူးဟာ.... '' '' .......................... ........... ........''ထုိ အခါ မွာ မ်က္ ရည္ က်သူမွာ ကြ်န္ေတာ္ ျဖစ္သြားသည္ ။
ျပီးပါျပီ
တစ္ဖက္ဖုန္းမွ''ဟလုိ ''ဆုိေသာ အသံ ၊မ်က္ရည္ထဲ ေမ်ာ ေနတဲ့ ဖုန္းခြက္ ၊ လမင္း ေၾကြက် သံ ၊ ၾကယ္ေတြ ရဲ ့ သီခ်င္းသံ တိတ္ဆိတ္ ၊ ျပည္ဖုံးကားပိတ္ ။
ဒါပါပဲ.....။ အဲဒီ အျဖစ္ အပ်က္ေလး က '' ၀တၳဳ တုိ '' ပါပဲ ။ ျဖည့္ ေရးစရာေတြ ရွိ ေကာင္းရွိ ႏုိင္ မည္ ၊ ဇာတ္ခင္း ၊ ဇာတ္တက္ ၊ ဇာတ္ထြတ္ ၊ ဇာတ္ အေျဖ တုိ ့ မပါ ၊ ၀တၳဳ တုိ ဆုိ ရင္ ဒီ လုိ ေရးရမည္ဟု ရွိ ေကာင္းရွိ လိမ့္မည္ ၊ အဲဒီလုိေရးလွ်င္ေတာ့ ဖတ္ေကာင္းႏုိင္ သည္ ၊ ဖတ္ေကာင္းလွ်င္ေတာ့ ေရာင္းေကာင္းမည္ေပါ့ ၊ ေၾကကြဲ သြားတာ ေတြ ၊ ေပါက္ကြဲသြားတာ ေတြ ၊ ဘ၀ ပ်က္သြားတာ ေတြ ၊ ဥၾသ တြန္လုိ ့ သစ္ရြက္ေၾကြသြားတာ ေတြ ၊ တစ္ခုမွ မပါ ။ သုိ ့ေပမယ့္.....ဒါကုိ ၀တၳဳတုိ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ဆုိ ပါမည္ ။ အသင္ ဖတ္ရူ ျပီး ျဖစ္ပါ က ကြ်ႏု္ပ္ မတတ္ႏုိင္ပါ....။။။။။။
ငဂ်ဴလုိင္
No comments:
Post a Comment