ဍ နဲ႔ ဎ ကို ေရးတာသိပ္မေတြ႔ဖူးဘူး။...

Han Thu Teekock posted in စာေပစကား၀ုိင္း Han Thu Teekock 01 August 14:46 ဍ နဲ႔ ဎ ကို ေရးတာသိပ္မေတြ႔ဖူးဘူး။ ဘယ္မွာသံုးပါသလဲခင္ဗ်ာ။

:)

Thaw Zin posted in စာေပစကား၀ုိင္း Thaw Zin 01 August 11:14 :)

အခ်စ္လိပ္ျပာ

La Luna posted in စာေပစကား၀ုိင္း La Luna created the doc: "အခ်စ္လိပ္ျပာ" ကၽြန္မက ႏွစ္လံုးအိမ္ တံခါးကို ပတ္ၿပီး သူ႕ကို ထားခဲ့ေတာ့ သူက ၀မ္းနည္းျခင္းဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထားၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ရပ္လို႔ ...က်န္ခဲ့၊ သူကကၽြန္မကိုထားခဲ့ေတာ့ သူ႔ေျခႏွစ္စံုအရွ႕မွာ ကၽြန္မက အနက္ေရာင္၀တ္စံုကို ၀တ္ၿပီး ေၾကကြဲျခင္းပ၀ါကို ၿခံဳလို႔ က်န္ခဲ့ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးအိမ္ တံခါးေတြက ရစ္၀ဲလာ တဲ့ လိပ္ျပာေရာင္စံုေတြ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ ပ်ံသန္းလိုက္ပါသြားခဲ့၊ ။ ခ်စ္ျခင္းလိႈင္ View doc

အေမရိကန္စာေရးဆရာ Todd Parrက "အရင္းႏွီးဆံုး...

La Luna posted in စာေပစကား၀ုိင္း La Luna 01 August 10:30 အေမရိကန္စာေရးဆရာ Todd Parrက "အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီကေန > သင္လိုခ်င္တဲ့အရာေတြ ရလိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႔"လို႔ > ဆိုထားတယ္။အေမရိကန္စာေရးဆရာ Tom Rathက လူတစ္ေယာက္မွာ မရွိမျဖစ္တဲ့ > သူငယ္ခ်င္း(၈)မ်ဳိး > လိုအပ္တယ္ဆိုၿပီး အခုလို႔ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ > > (၁) ဆရာနဲ႔တူတဲ့ သူငယ္ခ်င္း > > သူတို႔က သင့္ေကာင္းကြက္ေတြ သင္ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ႏိုင္ဖို႔ > သင့္ကိုအၿမဲကူညီအားေပးတယ္။ ဒီလို သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးကို > ဆရာအမ်ဳိးအစားလို႔ေခၚတယ္။ သူတို႔က > သင့္ရဲ႕ဆရာျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔မွာ အျခားဗဟုသုတ၊ အေတြ႔အႀကံဳေတြနဲ႔ > ျပည့္စံုတယ္။ သင့္ရဲ႕အလုပ္အကိုင္၊ မိသားစု၊ လူလူခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြမွာ > သူတို႔က သင့္ကို အႀကံဉာဏ္ေတြေပးႏိုင္တယ္။ လူ႔ဘဝမွာ ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးက > သင့္စိတ္ကို ေထာက္ကူေပးတဲ့သူျဖစ္တယ္။ သူတို႔ဟာ သင့္အနားမွာ အၿမဲရွိေနၿပီး > သင္အတုယူထိုက္သူလည္းျဖစ္တယ္။ > > (၂) ေဖးမကူညီတဲ့သူငယ္ခ်င္း > > သင့္ကို ဆံုးမလမ္းညႊန္ၿပီး လူေတြေရွ႕မွာ သင့္ကိုခ်ီးမြမ္းစကားေျပာတဲ့ > သူငယ္ခ်င္း... ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးက "နင့္ ငါ့ကိုကူ၊ ငါ နင့္ကိုကူ"ဆိုတဲ့ > အခ်င္းခ်င္း ကူညီအားေပးတဲ့သူျဖစ္တယ္။ ဘဝရွင္သန္ႀကီးျပင္းရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ > သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေဖးမကူညီမႈ၊ ခ်ီးက်ဴးမႈေတြက အဖိုးတန္လြန္းတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡ၊ > အခက္အခဲေတြနဲ႔ သင္ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္ ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးက သင့္အခက္အခဲေတြကို > ကူညီမွ်ေဝေျဖရွင္းေပးတယ္။ သင့္ရင္ထဲက ဖိအားကို ေလ်ာ့ခ်ေပးတယ္။ > သူတို႔ရဲ႕ယံုၾကည္မႈက > သင့္အတြက္ စိတ္ဓာတ္အားေဆးျဖစ္တယ္။ > > (၃) စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္း > > သင္နဲ႔ ဝါသနာတူသူက သင္နဲ႔ေပါင္းဖက္ဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တယ္။ > ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးနဲ႔ အတူေနခ်ိန္ သင့္စိတ္က သူတို႔စိတ္နဲ႔ > အာရံုခံစားမႈခ်င္းတူတယ္။ ဒါကို "နားလည္မႈ"လို႔ေခၚတယ္။ သင့္ေျပာတဲ့စကား၊ > သင့္ေတြးတဲ့အေတြးေတြက သူတို႔အေတြးေတြနဲ႔ ထပ္တူနီးနီးက်တယ္။ > စိတ္ခ်င္းကူညီအားေပးတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးကိုရတယ္။ ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးက > သင့္ကိုယ္သင္ အသိအမွတ္ျပဳလာေအာင္ ကူညီေပးသလို သင့္ဝါသနာ၊ သင့္ရည္မွန္းခ်က္၊ > သင့္အႀကိဳက္ေတြကို သူတို႔နဲ႔အတူ မွ်ေဝခံစားႏိုင္တယ္။ ဒီလို > မွ်ေဝခံစားမႈမ်ဳိးက သင့္စိတ္ကို > လံုၿခံဳေစတယ္။ မိမိကိုယ့္ကို ယံုၾကည္မႈရွိေစတယ္။ စိတ္ကူးကို အလြယ္တကူ > အေကာင္အထည္ေပၚေစတယ္။ သင့္ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းေစပါတယ္။ > > (၄) တံတားခင္းေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း > > ဒီလိုလူမ်ဳိးက ကူညီတဲ့သူငယ္ခ်င္း အမ်ဳိးအစားျဖစ္တယ္။ သင္ အားရေက်နပ္ > ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ႕အရိပ္ေတြက သင့္အနားမွာရွိမေနဘူး။ သင့္ > စိတ္ညစ္အားငယ္ ေၾကကဲြခ်ိန္က်မွ သင့္ေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္လာတတ္သူေတြျဖစ္တယ္။ > သင္ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ ကူညီမႈမ်ဳိးကို သူတို႔ေပးတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ > အခြင့္အေရးကို သင္ျပန္ျမင္ရဖို႔ သူတို႔စြမ္းေဆာင္ေပးတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ > အေရာင္ေတာက္ေအာင္ သူတို႔မျပတ္ကူညီေပးတတ္တယ္။ > > (၅) အားေပးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း > > ဒီလိုလူမ်ဳိးက သင့္ကိုေပါ့ပါးလန္းဆန္းေစတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တယ္။ > တခ်ဳိ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက သင့္ကိုခင္မင္ရင္းႏွီးၿပီးတာနဲ႔ သင့္ကို > တျခားစိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သင့္စိတ္ေတြ > မြန္းၾကပ္တဲ့အခါ၊ စိတ္ညစ္တဲ့အခါ သူတို႔က သင့္ရင္ဖြင့္သံကို ပထမဦးဆံုး > နားေထာင္ေပးသူေတြျဖစ္တယ္။ ဒီလို သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးက သင့္အတြက္ > အေကာင္းဆံုးနားေထာင္သူျဖစ္တယ္။ သင့္စိတ္ကို ေျဖေလ်ာ့ေစတယ္။ > သူတို႔နဲ႔ေပါင္းသင္းရတာ သင့္ကို ဘာစိတ္ဖိအားမွ မရွိေစတဲ့အျပင္ သင့္ရင္ထဲက > မြန္းၾကပ္ေနတဲ့အရာေတြကို ထြက္ေပါက္ေပးေစတယ္။ သင့္ရဲ႕ > တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့စိတ္ကို အသစ္တစ္ဖန္ ေမြးဖြားေစပါတယ္။ > > (၆) အသိအျမင္တိုးပြားေစတဲ့ သူငယ္ခ်င္း > > သင့္ကို ဆန္းသစ္တဲ့အျမင္၊ ဆန္းသစ္တဲ့အခြင့္အေရးေတြကို > ေတြ႔ျမင္ေစတဲ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တယ္ ။ ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးလည္း ဘဝမွာ > မရွိလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ သူတို႔ဟာ သင့္ရဲ႕ "ကမာၻ႔စာၾကည့္တိုက္"ျဖစ္တယ္။ > ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးက သင့္အသိဉာဏ္၊ ဗဟုသုတ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးကို > က်ယ္ျပန္႔ေစတယ္။ သင့္ကို မတူတဲ့စိတ္ခံစားမႈမ်ဳိးကို ခံစားေစတယ္။ သင့္ကို > ျမင့္ျမင့္ရပ္၊ ေဝးေဝးလွမ္းၾကည့္တတ္ဖို႔ သင္ေပးသူေတြျဖစ္တယ္။ > > (၇) လမ္းျပသူ သူငယ္ခ်င္း > > သင့္စိတ္ကူးအေတြးေတြကို သန္႔ရွင္းကူညီေပးသူ၊ လမ္းျပအႀကံျပဳတဲ့ > သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးက လမ္းျပမီး > အမ်ဳိးအစားျဖစ္တယ္။ လူတိုင္းမွာ > လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ အကူအညီဆိုတာ လိုအပ္တယ္။ တခ်ဳိ႕အခက္အခဲေတြကို > သင့္ကိုယ္ပိုင္စြမ္းအားနဲ႔ ေျဖရွင္းဖို႔မလြယ္ကူတဲ့အခါ > ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးက သင့္ကို > စိတ္ပါလက္ပါကူညီၿပီး အသင့္ေတာ္ဆံုး အႀကံေတြကိုေပးတယ္။ သင့္စိတ္ရႈပ္ေထြးတဲ့အခါ၊ > စိတ္ညစ္တဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ကို သင္ရင္ဖြင့္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔က ရႈပ္ေထြးေနတဲ့ > သင့္စိတ္ကို ကူညီသန္႔ရွင္းေပးၿပီး ၾကည္လင္တဲ့ဖက္ကို လမ္းညႊန္ေပးတယ္။ > > (၈) သင့္ကိုအေဖာ္ျပဳတဲ့ သူငယ္ခ်င္း > > ေကာင္းတဲ့သတင္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုးတဲ့သတင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ကိုအရင္ သင္ေျပာျပတယ္။ > သူတို႔ဟာ သင္နဲ႔ အၿမဲအတူရွိေနတယ္။ ဒီလိုသူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးက ပင္လယ္ထက္က်ယ္တဲ့ > ရင္ခြင္ရွိတယ္။ ေတာင္တန္းေတြလို ျမင့္မားတဲ့ စိတ္သေဘာထားရွိတယ္။ သူတို႔ကို > သင္ဘယ္အခ်ိန္သြားရွာခဲ့ရွာခဲ့ သူတို႔က သင့္ကိုေႏြးေႏြးေထြးေထြး ႀကိဳဆိုတယ္။ > သူတို႔က သင့္အတြက္ စိတ္ျပည့္ဝ၊ တည္ၿငိမ္ေစတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တယ္။ တစ္ခါတေလ > ေျပာစရာ စကားမ်ားမ်ားစားစား မရွိခ်င္ေန သင့္အနားမွာ သူတို႔ရွိတယ္ဆိုရင္ပဲ > သင့္စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေစပါတယ္။ > > သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အၿမဲမဆက္သြယ္တိုင္း၊ အၿမဲမေတြ႔ဆံုမိတိုင္း ေမ့သြားၿပီလို႔ > မဆုိႏိုင္ပါဘူး။ > သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ေဟာင္းႏြမ္းသြားလို႔ရေပမယ့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈက > ယုတ္ေလ်ာ့သြားလို႔ မရဘူး။ > သင္႔ဘဝတစ္သက္မွာ စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ဘယ္ႏွေယာက္ရွိႏိုင္မလဲ? > တကယ္လို႔ အထက္က သူငယ္ခ်င္းမ်ဳိးနဲ႔ သင္ႀကံဳဆံုလာတဲ့အခါ သူတို႔ကို > တန္ဖုိးထားျမတ္ႏိုးလိုက္ပါ။

အငိုမ်က္လံုး၊ အၿပံဳးမ်က္ႏွာ၊ ဤကမၻာ

La Luna posted in စာေပစကား၀ုိင္း La Luna created the doc: "အငိုမ်က္လံုး၊ အၿပံဳးမ်က္ႏွာ၊ ဤကမၻာ" အငိုမ်က္လံုး၊ အၿပံဳးမ်က္ႏွာ၊ ဤကမၻာ ----------------------------------------- သူ ငိုတယ္... ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတးဆိုေနတုန္းပဲ။ သားရည္ေပၚ အိပ္၊ သားရည္နား စား ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီမွာ ေနထိုင္သြားၾကတယ္။ အေပးမ႐ွိ အယူခ်ည့္သက္သက္နဲ႕ အားမနာ၊ လွ်ာမက်ိဳး သူ႕ အေရခြံကို လွန္ခ်ိဳးတယ္။ အဆီအႏွစ္ဆို ထုတ္ယူ ေခါင္းမိုးထူထူကို ထိုးေဖာက္ သူ ဘယ္ေလာက္ထိ ခရီးေပါက္ေလမလဲ။ သန္႕စင္က်င္း တူးမႈကေန အဏုျမဴ စမ္းသပ္ေဖာက္ခြဲမႈ အဆံုး... ေသာက္ေရတြင္း ခမ္းေျခာက္မႈကေန ဆူနာမီေရလိႈင္းေတြ အဆံုး... ေျမလႊာေလး ျခစ္ယူမႈကေန ေ႐ႊတူး မိုင္းက်င္းေတြ အဆံုး... သစ္ပင္ငယ္ေလး ေသဆံုးမႈကေန သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးေစမႈ အဆံုး... ေဆးလိပ္ေငြ႕ ထုတ္႐ိႈက္မႈကေန မီဂါ မီးခိုးထုတ္ စက္႐ံုႀကီးေတြအဆံုး... အေရျပား ယားယံမႈကေန အိုဇုန္းလႊာ ေပါက္ၿပဲမႈအဆံုး ... မခ်ိၿပံဳးနဲ႕ ကုန္း႐ုန္းၿပီး သည္းခံရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သာသာေလး ေတြးတဲ့အခ်ိန္ သူက နာနာေလး ေျပးေနရတာ မသိဘူး။ သူ အဖ်ားႀကီးတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေဆးခန္းတိုင္းကို ပိတ္ထားၾကတယ္။ သူ ေခ်ာင္းဆိုး၊ ႏွာေခ်တဲ့အခါ မလိုတမာ အၿပံဳးနဲ႕ မ်က္ခံုးကို တြန္႕ပစ္ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႕ အုပ္ရစ္တယ္။ မ်က္ႏွာလႊဲ ခဲပစ္ ရယ္စရာ အျဖစ္နဲ႕ သူ႕ေတာင္းပန္စကားကို ဘီယာခ်ိဳခ်ိဳ၊ ဝိုင္အိုအိုနဲ႕ ျမည္းပစ္ခဲ့ၾက လွည့္မၾကည့္တတ္ၾကဘူး။ ဟုတ္တယ္... သူ ငိုတယ္။ သားရည္ေပၚ အိပ္၊ သားရည္နား စား ကၽြန္ေတာ္တို႕ ... ဒီမွာ ေနထိုင္သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ။ (Earth Day အား ေရးဖြဲ႕ဂုဏ္ျပဳပါတယ္။) အိပ္မက္႐ွင္ 1:19 pm 22/4/2011 View doc

ရဲေဘာ္တို့..........က်ိဳးျပီဗ်ိဳ့။။။။။။။ဒီမွာ...

John Yoharmar posted in စာေပစကား၀ုိင္း John Yoharmar 01 August 00:47 ရဲေဘာ္တို့..........က်ိဳးျပီဗ်ိဳ့။။။။။။။ဒီမွာ ၁နာရီထိုးေနျပီ။။ဂြတ္ႏိုက္ဗ်ာ။။။။။။

လမ္းခြဲဆုေတာင္း

Smo X Ke posted in စာေပစကား၀ုိင္း Smo X Ke 01 August 00:42 လမ္းခြဲဆုေတာင္း အေရာင္မတူမွေတာ့ အေမွာင္ထူထူထဲမွာ ဇြတ္မွိတ္လက္မတြဲခ်င္ေတာ့ဘူး ရုးခဲ့ၿပီးၿပီပဲေလ ... မနက္ၿဖန္ေတြမွာ ေနသာသလိုေနလိုက္ စရိုက္မတူမွေတာ့ လိုက္ပူမေနခ်င္ေတာ့ဘူး မင္းေရြးလို ့မင္းေလွ်ာက္တဲ့လမ္း မင္းတသက္လံုးလွမ္းနိုင္ပါေစ ... ။ ။

ကြ်န္ေတာ္ေရးသည္။

Ye Naung Soe posted in စာေပစကား၀ုိင္း Ye Naung Soe created the doc: "ကြ်န္ေတာ္ေရးသည္။" ေကာင္ေလးကေၿပာတယ္ေကာင္မေလးကို အတူတူေနၾကရေအာင္တဲ့ေကာင္မေလးကၿပံဳးၿပီး ႏွစ္ေယာက္ကမာၻေလးလားတဲ့ေကာင္ေလးက အင္း..ခဏေလာက္ေပါ့..တႏွစ္ႏွနစ္ေလာက္ေလ..လို ့ေၿပာေတာ့ေကာင္မေလးကႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ၿပီး ဘာေၿပာတယ္!!!လို ့ေၿပာလိုက္တယ္ဒီေတာ့ေကာင္ေလးကၿပံဳးၿပီး...သားသား၊မီးမီး ေလးေတြယူရဦးမယ္ေလ...လို ့ေၿပာလိုက္ေတာ့ေကာင္မေလးကရွက္ၿပံဳးေလးနဲ ့ ... အင္း...လို ့ေၿပာၿပီး.....ေကာင္ေလးရင္ခြင္ထဲကို ေခါင္းတိုး၀င္....... ၿပီးပါၿပီ... View doc

တစ္ခုခုမ်ားအမွားပါရင္ ငါ့ကို ခြင့္လြွတ္ပါ။

John Yoharmar posted in စာေပစကား၀ုိင္း John Yoharmar 31 July 23:20 တစ္ခုခုမ်ားအမွားပါရင္ ငါ့ကို ခြင့္လြွတ္ပါ။ သြားရမဲ့ ခရီးကေ၀းေတာ့ အရမ္းၾကမ္းတယ္။ စိတ္ခိုင္ခိုင္ထားတဲ့ ၾကားကငိဳမိရင္ေျပာပါ။ စံုနသာျမိဳင္ အလြမ္းေတြနဲ့ စီခ်ယ္ထားတဲ့ မ်က္ရည္မို့ပါ။ မေသေသးပါဘူးလို့ေျပာေနတဲ့ လူေသတစ္ေယာက္လို မစခင္ထဲက ရွဳံးခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္း ဘယ္ေတာ့မွ မလြမ္းဘူး။ Johnyoharmar (ကဗ်ာမဟုတ္ပါ..ဟီးးးးးးးး) း)

႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား

Ka Yin Lay posted in စာေပစကား၀ုိင္း Ka Yin Lay 31 July 23:06 ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား ဓနိယ ႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။ ငါသည္ ထမင္းခ်က္ၿပီးၿပီ။ ဤမဟီေျမကမ္းပါး၌ အေပါင္းအသင္းတို ့ႏွင့္ ငါေန၏။ တင္းကုပ္ကိုမိုးၿပီးၿပီ။ မီးကိုၫွိၿပီးၿပီ။ ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား။ ဘုရားသခင္ဆိုေတာ္မူ၏။ ငါ့တြင္ အမ်က္မ႐ွိ။ ေျငာင့္တံသင္းလည္းကင္း၏။ ဤမဟီျမစ္ကမ္းပါး၌ တညတာမွ် ငါေနသည္။ ငါ့တင္းကုပ္သည္ အမိုးဟင္းလင္းျဖစ္၏။ ငါ့မီးသည္ ၿငိမ္းသတ္ၿပီးျဖစ္၏။ ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား။ ဓနိယ ႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။ ဤအရပ္၌ မွက္၊ ျခင္၊ ယင္ရဲတို့မ႐ွိ။ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ၌ ငါ့ႏြားမ်ား က်က္စားၾကသည္။ မိုးႀကီး ႐ြာလည္း သူတို့ခံႏိုင္ရည္႐ွိၾကပါ၏။ ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား။ ဘုရားသခင္ဆိုေတာ္မူ၏။ ငါသည္ ေဖာင္ကိုေကာင္းစြာဖြဲ ့၍ ဝဲဩဃကိုျဖတ္ကူးကာ တဖက္ကမ္းသို ့ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ငါ၏အဖို ့ေဖာင္ကုတို ့သည္ မလိုေတာ့ ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား။ ဓနိယ ႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။ ငါ့မယားသည္ ငါ့အလိုသို ့လိုက္၏။ တည္ၾကည္၏။ ငယ္ေပါင္းၾကင္ေဆြျဖစ္၏။ သူ၏အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္း ငါမၾကားရ။ ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား။ ဘုရားသခင္ဆိုေတာ္မူ၏။ ငါ့စိတ္သည္ ငါ့အလိုသို ့လိုက္၏။ ကိေလသာမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့၍ ၾကာ႐ွည္စြာ ပြားမ်ားအပ္သည္ ေကာင္းမြန္စြာ ဆံုးမအပ္သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ငါ့အား မေကာင္းမႈမ႐ွိေတာ့ၿပီ။ ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား။ ဓနိယ ႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။ ငါသည္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ျဖင့္ အသက္ေမြး၏။ ငါ့သားသမီးတို ့သည္ ငါႏွင့္အတူေနၾက၏။ က်န္းမာသန္စြမ္းၾက၏။ သူတို့အေၾကာင္း မေကာင္းသတင္း ငါမၾကားရ။ ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား။ ဘုရားသခင္ဆိုေတာ္မူ၏။ ငါသည္ သူခစားမဟုတ္။ ရအပ္ေသာအစြမ္းျဖင့္ ခပ္သိမ္းေသာေလာကတြင္ ငါလွည့္လည္၏။ ငါ့အဖို ့ အခေၾကးေငြမလိုေတာ့။ ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား။ ဓနိယ ႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။ ငါ့မွာ ႏြားသိုးေပါက္မ်ား ႐ွိ၏။ ႏို ့စို ့ႏြားငယ္မ်ား႐ွိ၏။ ဇီးႏွင့္ႏြားမမ်ားလည္းမ႐ွိ။ ေ႐ွ့ေဆာင္လမ္းျပ ႏြားလားဥႆဘလည္းမ႐ွိ။ ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား။ ဓနိယ ႏြားေက်ာင္းသားဆို၏။ ခ်ည္တိုင္ငုတ္တို ့ကို ခိုင္ၿမဲစြာစိုက္ၿပီးၿပီ။ ျဖဴဆံျမက္ႀကိဳးသစ္တို့ကို ေကာင္းစြာက်စ္ၿပီးၿပီ။ ႀကိဳးသစ္တို ့ကို ႏြားငယ္တို ့သည္လည္း မျဖတ္ႏိုင္ကုန္။ ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား။ ဘုရားသခင္ဆိုေတာ္မူ၏။ ေႏွာင္ႀကိဳးကိုျဖတ္၍ လြတ္ေျမာက္ေသာႏြားကဲ့သို ့ ႏြယ္ႀကိဳးကိုျဖတ္၍ လြတ္ေျမာက္ေသာဆင္ကဲ့သို ့ ပဋိသေႏၶေနျခင္းမွ ငါလြတ္ေျမာက္ၿပီ။ ႐ြာလို႐ြာေလာ့ မိုးနတ္သား။ ထိုခဏ၌ ကုန္းကိုလည္းေကာင္း က်င္းကိုလည္းေကာင္း ျပည့္လွ်မ္းေစလ်က္ မိုးႀကီးသည္းစြာ ႐ြာ၏။ မိုးသံကိုၾကားေသာအခါ ဓနိယသည္ ဤစကားကိုဆို၏။ ဘုရားသခင္ ဖူးျမင္ရ၍ ငါတို ့အဖို ့ ေက်းဇူးမ်ားစြ။ မ်က္စိသခင္ ေက်းဇူး႐ွင္။ အသွ်င္ဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ကြ်ႏု္ပ္တို့ ဆည္းကပ္ပါ၏။ မုနိသနင္း ရဟန္းမင္း အသွ်င္ဘုရားသည္ ကြ်ႏု္ပ္တို ့၏ ဆရာျဖစ္ေတာ္မူပါေလာ့။ ကြ်ႏု္ပ္တို ့လင္မယားသည္ အသွ်င္ဘုရားထံေတာ္ပါး၌ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္လိုၾကပါ၏။ တဖက္ကမ္းသို့ ကူးေျမာက္ကာ ဆင္းရဲ၏အဆံုးကို ျပဳလိုၾကပါကုန္၏ဘုရား။ ။ မင္းသုဝဏ္ (၂၊ ၃၊ ၁၉၇၁) အင္းလ်ားကန္သို႔ အိုကုတို႔ ကဗ်ာစာအုပ္မွ

မဂၤလာပါ

Kyaw Myo Hein posted in စာေပစကား၀ုိင္း Kyaw Myo Hein 31 July 15:57 မဂၤလာပါ

မပိုင္ပန္း

Nyo Nyo Tin Hla posted in စာေပစကား၀ုိင္း Nyo Nyo Tin Hla 31 July 15:37 မပိုင္ပန္း မေနလိုသည္ သူ ့ကို ဖူးျမင္ေနရရ်္ ။ မေသလိုသည္ သူ ့ကိုဖူးျမင္ေနရရ်္ ။ ေနမွဳေသမွဳ ကၽြ္နွစ္ခုကို ယခုထက္တိုင္ မျဖတ္နိဳင္ခဲ့ မပိုင္ပန္းက ပြင့္ေလရၽြ္ ။ တင္မိုး

မသူေတာ္ ဟယ္ရီ စကားပံုမ်ား

Harry Lwin posted in စာေပစကား၀ုိင္း Harry Lwin 31 July 15:09 မသူေတာ္ ဟယ္ရီ စကားပံုမ်ား ျမန္လယ္တလည္၊ ဉာဏ္ႂကြယ္စီသည္၊ ဟယ္ရီကၽြႏ္ုပ္၊ နားမရွိဗလာ၊ နားမခံသာေအာင္၊ လကၤာစုတ္ျဖင့္၊ အာပုတ္ငိုျပ၊ စကားပံုမဟုတ္၊ တမ်ိဳးထုတ္ၿပီးလွ်င္၊ အခ်ဳပ္ကို ေရာက္ေအာင္ပို႔ခဲ့မည္။ ၁။ ေတြးမိေတြးရာ ေရးမိေရးရာ မေရးပါႏွင့္၊ ေႂကြးရွိမေပးသာ ေျပးမိေျပးရာ မေျပးပါႏွင့္။ ...ေတြးမိေတြးရာ ေရးမိေရးရာ ေရးက အျမဲတမ္းၾကံဆရမည္။ ေႂကြးရွိမေပးသာ ေျပးမိေျပးရာေျပးက ရဲအဖမ္းခံၾကရမည္။ ၂။ ေဗဒါရီလိုလည္း ေရမခပ္ႏွင့့္၊ ေမဓာဝီလိုလည္း မေနအပ္သင့္။ ေဗဒါရီလို ေရခပ္က တကိုယ္တည္း ေနကုန္ ညစ္လိမ့္မည္။ ေမဓာဝီလို ေနတတ္က အပ်ိဳႀကီးေတြအကုန္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ၃။ ေဒဝါလီလည္း မခံႏွင့္၊ ေမဓာဝီလည္း မၾကံႏွင့္။ ေဒဝါလီခံက မဲြနစ္၍ လူျဖစ္႐ံႈးတတ္သည္။ ေမဓာဝီၾကံက အျမဲမခ်စ္၍ သူပစ္မုန္းတတ္သည္။ ၄။ ေသရြာဆီကိုလည္း မသြားခ်င္ႏွင့္၊ ေမဓာဝီလိုလည္း စကားမထြင္သင့္။ ေသရြာဆီကိုသြားခ်င္က နတ္ရြာမေရာက္လွ်င္ ခက္လိမ့္မည္။ ေမဓာဝီလိုစကားထြင္က ျပႆနာေပါက္ အစဥ္ တက္လိမ့္မည္။ ၅။ ရပ္လုိ႔မေန သြားရင္းေသမည္ အမွန္တရားဆီ ရဲရဲခ်ီ (ဆရာေလး ေမဓာဝီ) ငတ္လုိ႔မေန စားရင္းေသမည္ ပန္းကန္ျပားဆီ ရဲရဲခ်ီ (မသူေတာ္ ဟယ္ရီ) သံသရာေလာက၊ ႏွစ္ဝအက်ိဳး၊ ဆိုးမ်ားေစမည္၊ ၾကံရြယ္ရည္လ်က္၊ ဟယ္ရီမည္ေခၚ၊ ငါမသူေတာ္လွ်င္၊ နာေအာ္ဖြယ္ရာ၊ ကုန္းတိုက္စာကို၊ ဒါယိကာ ဒါယိကာမ၊ မွတ္သားၾက၍၊ ေန႔ ည ေလ့က်က္ကုန္ၾကေလာ့။ *** မသူေတာ္ဟယ္ရီ စကားပံု ၿပီး၏။ http://www.facebook.com/l/eAQBmGNncAQDTj3w9mO1qtViYZaj2KgO3R2it0ESkKEFNrw/maydar-wii.blogspot.com/2010/09/blog-post_1451.html

ေမာင္ေမာင္ၾကီး ဆိုထားေသာ ခင္ေမာင္ရင္ ၏

Thaw Zin posted in စာေပစကား၀ုိင္း Thaw Zin 31 July 14:31 ေမာင္ေမာင္ၾကီး ဆိုထားေသာ ခင္ေမာင္ရင္ ၏ " စၾကၤာသိုက္ " သီခ်င္းအား MP3 လုပ္ၿပီးသားရိွေနပါသည္ ။ MP3 တင္ရခက္၍ အလိုရိွသူမ်ား email address ကို msg ျဖင့္ပို ့ေပးပါရန္ ။

ေမာင္ေမာင္ၾကီး ရဲ ့ ခ်စ္သူ ့နယ္ေျမ

Thaw Zin posted in စာေပစကား၀ုိင္း Thaw Zin 31 July 13:38 ေမာင္ေမာင္ၾကီး ရဲ ့ ခ်စ္သူ ့နယ္ေျမ 30 July 2011 22:21ေမာင္ေမာင္ၾကီး ရဲ ့ ခ်စ္သူ ့နယ္ေျမ

တြံေတးသိန္းတန္ ရဲ ့ သီခ်င္းေလးပါ ။

Thaw Zin posted in စာေပစကား၀ုိင္း Thaw Zin 31 July 11:00 တြံေတးသိန္းတန္ ရဲ ့ သီခ်င္းေလးပါ ။ ႏွစ္သက္ဖို ့ေကာင္းလို ့ ။ ပန္းႏြယ္ကစိမ္းတြံေတးသိန္းတန္ ရဲ ့ သီခ်င္းေလးပါ ။ ႏွစ္သက္ဖို ့ေကာင္းလို ့ ။

ေရာဂါနံပတ္ (၉၇)

Ka Yin Lay posted in စာေပစကား၀ုိင္း Ka Yin Lay 31 July 10:18 ေရာဂါနံပတ္ (၉၇) "ေက်ာ္၀င္း ေနမေကာင္းလုိ႔တဲ့" အေျပာျပ ခံလုိက္ရတဲ့ က်ဳပ္မ်က္ႏွာဟာ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလုိ အုိသြားမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း အအိုက္ႀကီး အုိက္သြားမိတယ္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ ကိုေအာင္ေရႊတုိ႔မ်ား သူနဲ႔ မဆုိင္တဲ့ အတုိင္းပဲ။ သူ႔ဇာတ္ မဟုတ္တဲ့ အတုိင္းပဲ။ သူ႔စီးပြားေရး မဟုတ္တဲ့ အတုိင္းပဲ။ သူ႔မွာ အပူအပင္ မရွိတဲ့ အတုိင္းပဲ။ ဒါမ်ား ဇာတ္ဆရာတဲ့။ ဇာတ္ပိုင္ရွင္တဲ့။ ပ်က္ခဏ မ်က္ႏွာနဲ႔ လွည့္ထြက္သြားၿပီ။ က်ဳပ္အေပၚ တာ၀န္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ပံုခ်သြားခဲ့ ၿပီ။ "ဆရာသမား ဘာသာ ဆရာသမား မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္က်က္စီစဥ္လုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ" ဆုိတဲ့ သေဘာတဲ့လား။ ဟိုဘက္ထိပ္ေရာက္ ေအာင္ေတာင္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ျပရဲတာ မဟုတ္ ဘူး။ မေတာင္းေကာင္းတဲ့ ဆုကိုသာ ေတာင္း လုိက္ခ်င္ေတာ့ရဲ႔။ ပဲြေတာ္မွာ ၀မ္းျဖစ္လုိ႔၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီ ညြတ္လုိ႔ ဘာလုိ႔ညာလုိ႔ ဆုိၿပီး သက္ဆုိင္ရာက ဒီညပြဲမိန္႔ ပိတ္လုိက္ရင္ အေကာင္းဆံုး။ ဒီအကြက္ေတာ့ ဒီအကြက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မ်ဳိးညြန္႔ရွိန္နဲ႔ တုိက္တဲ့ခိုက္တဲ့ ေနရာမွာ ဒီအေကာင္ ငတူးကေတာင္မွ ေက်ာ္၀င္းထက္ "ဟန္" ပိုေကာင္းေနေသးတယ္။ ေရွာင္ပံု တိမ္းပံု ထိုးပံု ႏွက္ပံုေတြက ပိုလွေန ေသးတယ္။ အလုိက္တသင့္ ၿဖီးတတ္ျဖန္းတတ္ ေနေသးတယ္။ စကားေျပာေတြ က်ေတာ့လား။ ေနာက္ကေန တစ္လံုးခ်င္း ေထာက္ေပးရ တာေပါ့။ ဘယ္မေထာက္လုိ႔ ျဖစ္မလဲ။ စာက်က္လုိ႔ ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဥာဏ္မွ မထက္တာ။ စာမွ မေျပးတာ။ မေျပးဆုိ ငတူးတတ္လွမွ သံုးတန္းေလးတန္းေပါ့။ ၿပီး စာနဲ႔ေပနဲ႔ ေ၀းခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီးမွန္းမွ မသိဘဲ။ စာလံုး ေတာင္ ေပါင္းဖတ္တတ္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ ေနာက္ကေန ေထာက္ေပးတဲ့ အတုိင္းက် ေတာ့ တစ္လံုးမွ မမွားေစရဘူး။ မ်က္ႏွာပိုး ေသေသႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္ဘယ္ေျဖာင့္ ေတာ့မွာလဲ။ ေရးလက္စ ဇာတ္ညႊန္းသစ္ စာအုပ္ကေလး ေခါင္းအံုးေအာက္ ထုိးထည့္ ထားလုိက္ရေတာ့တာေပါ့။ တကယ္ပဲ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ပ်က္လုိက္တာ။ အလုပ္မတြင္ လုိက္တာ။ ၿပီးရင္ သူတုိ႔ပဲ "ဇာတ္ထုပ္သစ္ မတင္ ႏိုင္ေသးဘူးလား အာစရိ" လုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ နားပူနားဆာ တုိက္ၾကဦးေတာ့မယ္။ ေက်ာ္၀င္းဆုိတဲ့ အေကာင္ကလည္း ငတ္ ႀကီးက က်မွက်။ ကိုယ့္မွာ အစာအိမ္ေရာဂါ ရွိတယ္ဆုိတာ သိလ်က္သားနဲ႔ အစားအေသာက္ကို ဆင္ျခင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာတယ္။ ဒါ ပရစ္ကိုက္တာပဲ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္။ မေန႔ညက ႏွစ္ပါးသြား ထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပရစ္ေတြ တအား က်တယ္ေလ။ ဇာတ္႐ံုေနာက္ ေဖး မီးေခ်ာင္းေတြ ေအာက္မွာဆုိ ခဲလုိ႔ မဲလို႔။ ပရစ္ေကာက္တဲ့ အုပ္စုထဲမွာ ေက်ာ္၀င္းက ေခါင္း ေဆာင္။ ေကာက္ရင္းနဲ႔ ေဟးလား၀ါးလား အသံ ေတြဆုိတာလည္း ဆူမွ ဆူ ပူမွ ပူ။ ဇာတ္ခြင္ ေပၚက ႏွစ္ပါးသြားထဲအထိ လႊမ္းၿပီး အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလုိ႔ က်ဳပ္ေတာင္ အိပ္ရာထဲက လူးလဲထၿပီး ေငါက္ရေသးတယ္။ ပရစ္ေၾကာ္စရာ ဒယ္အုိး ဘယ္ကရမယ္။ ထင္း ဘယ္ကရမယ္။ ဆီဘယ္က ရမယ္ဆုိတာ ကိုသာ က်ဳပ္မသိ ရွိရမယ္။ ေနမေကာင္းလုိ႔ ဆုိတဲ့ အသံကိုၾကားရၿပီ ဆုိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဒါ အစာ အိမ္ေရာဂါ ျပန္ထတာပဲလုိ႔ေတာ့ က်ဳပ္အတပ္ သိၿပီ။ ဒါဆုိ ဒီအေကာင္ အိပ္ရာထဲမွာ လွိမ့္ေနေအာင္ ခံေပဦးေတာ့။ ဆုိဒါမင့္ေတြ ဘာေတြ မရရေအာင္ ရွာေပဦးေတာ့။ ဆရာ၀န္ မပင့္ရ ကံေကာင္း။ တကယ္ပဲဗ်ာ။ ထြက္ၿပီး ေျပးခ်င္ေလာက္ ေအာင္ စိတ္မ်ား ညစ္ပါရဲ႔။ အခုပဲ ညေန (၃) နာရီ ခဲြေနၿပီ။ က်ဳပ္ဘာလုပ္ ရမွာလဲ။ ဘယ္လုိ စီစဥ္ ေပးရမွာလဲ။ ဒီေန့ည တင္ဆက္ ကျပမယ့္ ျပဇာတ္က "ဖာတစ္လံုး ေခါင္းက်ား"။ ညက ႏွစ္ပါးသြား ကရင္းနဲ႔ မင္းသား ကိုယ္တုိင္လည္း ပရိသတ္ကို ေၾကာ္ျငာလိုက္ၿပီ။ တစ္ေနကုန္ ၿမိဳ႔ထဲမွာ ေၾကာ္ျငာကား လွည့္ေတာ့လည္း ဟြန္းတုိ ဟြန္း ရွည္ေတြနဲ့ ေအာ္ဟစ္ၿပီးၿပီ။ ဒီေတာ့ ဇာတ္ထုပ္ ေျပာင္းဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ခ်ည္မိ ခ်ဳပ္မိေနၿပီ။ တုပ္မိ ေႏွာင္မိေနၿပီ။ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ဇြတ္ေျပာင္းၾကည့္ပါလား။ ဒီဇာတ္အဖဲြ႔ ေခြးလံုးလံုး ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒီျပဇာတ္ မွ ဒီျပဇာတ္ ၾကည့္မယ္ဆုိၿပီး ႀကိဳတင္လက္ မွတ္ေတြ ဖ်ာေတြ ၀ယ္ထားတဲ့ ပရိသတ္ အဆဲ ခံရမွာ။ ခဲအေပါက္ ခံရမွာ။ ၾသဘာ အေပးခံရမွာ က ေနာက္။ ကန္ထ႐ိုက္နဲ႔ ဖုိက္တင္ပေလးရမွာ က အရင္။ က်ဳပ္မွာ မင္းသား ပူဆာလြန္းလုိ႔သာ "ဖာ တစ္လံုး ေခါင္းက်ား" ကို ကိုင္မိပါတယ္။ မဟာ ဒုကၡတြင္းဆံုးက်တာ ဒီျပဇာတ္နဲ႔ က်မွ ထိပ္တိုက္ လာတုိး ရေတာ့တာပါပဲ။ ရွာၿပီး ၾကည့္လုိက္ရတဲ့ ခင္ေမာင္၊ ေမရီျမင့္တုိ႔ရဲ႔ ဖာတစ္လံုး ေခါင္းက်ား ႐ုပ္ရွင္ ဆုိတာလည္း အထပ္ထပ္။ ဖတ္လုိက္ရတဲ့ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးသင္းရဲ႔ ဖာတစ္လံုး ေခါင္းက်ား ၀တၴဳဆုိတာလည္း အေခါက္ေခါက္။ ဇာတ္ညႊန္း ေရးရေတာ့လည္း ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ တစ္ဘာသာ ကြဲရေအာင္၊ ၀တၴဳသားနဲ႔ အံမေခ်ာ္ရေအာင္ အင္မတိ အင္မတန္ သတိထားခဲ့ရတယ္။ ဇာတ္တုိက္ ရေတာ့လည္း ခါတုိင္း ျပဇာတ္ေတြလုိ ဆယ္ရက္ ဆယ့္ငါးရက္နဲ႔ ၿပီးတာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္လကိုးသီတင္း။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ တကၠသိုလ္ ျပည္လည္းပါ၊ သက္သာျပည္လည္းပါ၊ သလႅာ၀တီျပည္လည္းပါ၊ စမၸာနဂိုရ္ျပည္လည္းပါ ဆုိေတာ့ ေရြးလုိက္ရတဲ့ ဘုရင္ေတြ၊ မိဖုရားေတြ၊ မင္းညီမင္းသား ေတြ၊ မွဴးေတာ္ မတ္ေတာ္ေတြ၊ စစ္သည္ ဗုိလ္ ပါေတြ၊ ေမာင္းမမိႆံေတြ၊ ေႁခြရံသင္းပင္းေတြ။ ဒီၾကားထဲ ကလန္လို၊ သံပ်င္လုိ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ပါဆုိေတာ့ ဇာတ္ထဲမွာ ရွိရွိသမွ် မိတ္ကပ္လုိင္းက လူ ၆၀ ေက်ာ္ အကုန္ ကုန္ေတာ့တာပဲ။ အာဏာသား ပါးကြက္သား လုိဟာမ်ဳိးေတြ ဆုိရင္ ကားဆဲြ မီးထုိးထဲက လူေတြကုိ ရွိခိုးဦးတင္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ပြဲထုတ္ယူရတဲ့ အထိ။ ေက်ာ္၀င္း ေနရာကလည္း ေသးေသးေကြးေကြး မဟုတ္ဘူး။ မိန္းမွ မိန္း။ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ၾကည့္ဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား။ မွတ္မိၾကတယ္ မဟုတ္လား။ သက္သာ ျပည့္ရွင္ ဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႔ သားေတာ္ႀကီး မ်ဳိးညြန္႔ရွိန္ဟာ အ႒ာရသ ၁၈ရပ္ သင္ယူၿပီးလုိ့ သံုးႏွစ္သံုးမိုး ျပည့္တာနဲ႔ တကၠသိုလ္ျပည္က ျပန္လာတယ္ေလ။ သူလမ္းခရီးမွာ ရွိတုန္း သူ႔ ခမည္းေတာ္ နတ္ရြာစံေတာ္မူတယ္။ ညီေတာ္မ်ဳိးထြတ္ တင္ဟာ ေနာင္ေတာ္မ်ဳိးညြန့္ရွိန္ လာရာလမ္း ေတာေတြ ေတာင္ေတြထဲအထိ ထြက္ၿပီး ဆီးႀကိဳတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေမတၲာနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ေသြး႐ိုး သား႐ိုး မဟုတ္ဘူး။ ေမာပန္းဆာေလာင္ လာမယ့္ ေနာင္ေတာ္ကို ေကြၽးေမြးျပဳစုမွာက အဆိပ္ပါတဲ့ ပြဲေတာ္ စာအုပ္နဲ႔။ ဘုရင္ျဖစ္ခ်င္ တာကိုး။ ညီေနာင္ခ်င္း မဆံုခင္မွာ မ်ဳိးညြန့္ရွိန္ဟာ ဒြန္းစ႑ားနဲ႔ စေတြ႔တယ္။ ေရအုိးစင္ကေလး တစ္ခုရဲ႔ အနား သစ္ပင္ရိပ္ကေလး တစ္ခုရဲ႕ေအာက္။ ေရၾကည္ေတာ္ ျပတ္လာရွာတဲ့ မ်ဳိးညြန့္ရွိန္ ဟာ ေရကို အသင့္ ရွိေနတဲ့ မႈတ္နဲ႔ခပ္တယ္။ အရင္ေရာက္ႏွင့္တဲ့ ဒြန္းစ႑ားလည္း ဒီမႈတ္နဲ႔ ေသာက္ထားမွာပဲ။ ရြံေပမယ့္ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းရာခ်င္း မထိေအာင္ ဆုိတဲ့သေဘာနဲ႔ အမ်ားတကာ ေသာက္ေလ့ ေသာက္ထ မရွိတဲ့ မႈတ္႐ိုးဘက္ကေန ေျပာင္း ျပန္ေသာက္တယ္။ ဒါကို ျမင္ေတာ့ ဒြန္းစ႑ားက ရယ္သြမ္း ေသြးပါေလေရာ။ တုတ္တစ္ျပက္ ဓားတျပက္နဲ႔ ခုတ္ၾက ထစ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဓားခုတ္ လွံထုိး ပညာေတြကို သင္လာခဲ့ တဲ့ တကၠသိုလ္ျပန္ မ်ဳိးညြန့္ရွိန္ မႏုိင္ဘူး။ ႐ံႈး တယ္။ တစ္ဖက္က ညႇာလုိက္လုိ့သာ သူမေသ တာ။ ဒြန္းစ႑ားက သူ႔ထက္ပိုၿပီး ပညာသာေန တာကိုေတြ႔ေတာ့ သူအံ့ၾသတယ္။ "ဘယ္က တတ္ေျမာက္ခဲ့တာလဲ"လုိ့ ေမးတဲ့အခါ "ေလာက ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးထဲက"တဲ့။ ေလာကႀကီးရဲ႔ ဆန္းၾကယ္ပံုကို မ်ဳိးညြန့္ရွိန္အဖုိ့ ပထမဦးဆံုး သတိျပဳလုိက္မိျခင္းပဲ။ ဒီမွာတင္ သူတုိ့ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းမွာ ပြဲေတာ္အုပ္ပိုက္ၿပီး မ်ဳိးထြတ္တင္ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔ေနာင္ေတာ္ကို ပြဲေတာ္စာ တည္ေစမယ့္ အလုပ္ ဒြန္းစ႑ားက မသံုးေဆာင္ဖုိ႔ ဟန္႔တားတယ္။ အဆိပ္ ပါတယ္လုိ႔လည္း အခိုင္အမာ ေျပာတယ္။ ယံုၾကည္ ေအာင္ဆုိၿပီး လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ ႏိႈက္ၿပီး ႀကဲျပလုိက္ေတာ့ စားမိတဲ့ ငွက္ကေလးခမ်ာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေသပါေလေရာ့လား။ မ်ဳိးထြတ္တင္က သူ႔အႀကံအစည္ကို ဖ်က္ရ ေကာင္းလားဆုိၿပီး ဒြန္းစ႑ားကို စတင္တုိက္ ခိုက္ေတာ့တယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္ တည္းမွာပဲ အစာနဲ႔ မေသရင္ လက္နဲ႔ ေသေစရမယ္ဆုိၿပီး ေနာင္ ေတာ့္ကိုလည္း တိုက္ခိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မ်ဳိးထြတ္တင္ ႐ံႈးၿပီး လက္လြတ္ထြက္ေျပး သြားရေတာ့တာေပါ့။ ဒီမွာတင္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးသြားၾကျပန္တယ္။ မ်ဳိးညြန့္ရွိန္ဟာ "ဒီေလာကထဲက တစ္အူ တံုစင္းေပမယ့္ ညီတုညီေယာင္ ေတြလည္း ရွိတတ္ ပါလား။ ခုမွေတြ႔တဲ့ သူစိမ္းတရံ ဆန္ေပမယ့္ ညီ အရင္းထက္ ေကာင္းသူေတြလည္း ရွိတတ္ပါ လား" လုိ႔ သိသြားခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ေလာက ႀကီးထဲမွာ ဘယ္လုိ သင္ခန္းစာ ယူစရာေတြ ရွိေသးသလဲ ဆုိတာကို သိပ္သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလာ တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တုိင္းေတာ္ျပည္ေတာ္ျပန္ အေရာက္မွာ ဖခင္ အ႐ိုက္အရာကို မခံယူေသးဘဲ ေလာက သစၥာေတြ ရွာဖုိ႔အတြက္ (ယံုၾကည္စိတ္ခ် ရတဲ့) (အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္လည္း ျဖစ္တဲ့) ဒြန္းစ႑ားကို ေခတၲခဏ ထီးနန္း လဲႊအပ္ထားခဲ့ ၿပီး ထြက္ေတာ္မူ နန္းက ခြာေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဒြန္းစ႑ားဟာ ေနမ်ဳိးႏြယ္ ဆုိတဲ့ အမည္ နာမနဲ႔ ဘုရင္ ျဖစ္လာေတာ့ တာေလ။ ကဲ အဲဒီ ဇာတ္႐ုပ္ ဘယ္ေလာက္ အေရးပါ သလဲ။ စကား ေျပာတတ္႐ံုနဲ့လည္း မလံုေလာက္ ဘူး။ ဓားေရး၊ လွံေရးေတြ အတြက္ သိုင္းပညာ က်ဳိင္းပညာလည္း ပရိသတ္ၾကည့္ေပ်ာ္ ႐ႈေပ်ာ္ ျဖစ္ေအာင္ မေတာက္တေခါက္ တတ္ထားဦးမွ။ ဒါမွ မဟုတ္ ေလ့က်င့္ထားဦးမွ။ ကိုင္း စဥ္းစားစမ္း။ အဲဒီ ဒြန္းစ႑ား လုပ္တဲ့ ေက်ာ္၀င္းေနရာ အစားထုိးဖုိ႔ လူဘယ္မွာလဲ။ ဘယ္သူ ရွိသလဲ။ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ထဲကလုိ "တကယ္ ေတြးဆေတာ့ကြယ္၊ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္" ဆုိတာ အခုမွ က်ဳပ္အျဖစ္။ ဟင္း ဟင္း ေသခ်င္ေစာ္ နံေအာင္ကို ေမာဟိုက္ရၿပီေပါ့။ မိတ္ကပ္လိုင္းထဲက ဘယ္သူ႔ကို ေျပာင္းၿပီး ကခုိင္းရရင္ ျဖစ္ႏုိင္မလဲ မင္းသားလတ္ ကိုသာေမာင္။ ဒြန္းစ႑ားရဲ႔ စကားေျပာ ေတြကို ခုညေန တြင္းခ်င္း "ႏုတ္" ေပးၿပီး က်က္ခိုင္းရင္ နီးစပ္ မယ္ ထင္ပါရဲ႔။ စာလုံးေစ့ မေျပာႏုိင္ေတာင္ လိုရင္း အဓိပၸာယ္ ေရာက္ေအာင္ သူ႔သမၻာနဲ႔ဆုိ ေျပာႏုိင္ ေလာက္ပါရဲ႔။ ဓားခုတ္ လံွထုိး။ ဒါလည္း မင္းသားနဲ႔ ညိႇၿပီး နည္းနည္းပါးပါး ေလ့က်င့္လုိက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ သူလည္း ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ေတာ္ႀကီးေတြ ထဲမွာ မင္းညီ မင္းသားေနရာက လုိက္လုိလုိက္ရ၊ သူပုန္သူကန္ ေနရာက ပါလုိပါရ ဆုိေတာ့ ခုတ္ဟယ္ ထစ္ဟယ္နဲ႔ အေတာ္အသင့္ ယဥ္ပါးေနၿပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိ သူ႔ဇာတ္႐ုပ္ က ဖာတစ္လံုး ေခါင္းက်ားဘ၀ ေျပာင္းသြားတဲ့ မ်ဳိးညြန္႔ရွိန္ အေပၚ သစၥာႀကီးစြာ လုိက္ပါေစာင့္ ေရွာက္လိုပါလ်က္နဲ႔ စည္းသံုးတန္ အတားခံရလုိ႔ ေနရစ္ခဲ့ရတဲ့ စစ္သူႀကီး။ သူ႔ဇာတ္၀င္ခန္းမွာ လြမ္းေအာင္လည္း ေျပာရတယ္။ သနားေအာင္လည္း လုပ္ရတယ္။ မလြယ္ဘူး။ ကဲ ကဲ ဒြန္းစ႑ား ေနရာ သူ႔ကို ထားရင္ သူ႔ေနရာက်ေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို အစားထုိးမလဲ။ တစ္သမား ေနရာမွာ ႏွစ္ကို အစားထုိးရင္၊ ႏွစ္သမား ေနရာမွာ သံုးကို အစား ထုိးရေတာ့မယ္။ သံုးသမား ေနရာမွာ ေလး၊ ေလး သမားေနရာ မွာ ငါး၊ ငါးသမား ေနရာမွာ ေျခာက္။ အုိ အစား ထုိးရင္း ထုိးရင္းနဲ႔ ဇာတ္ထုပ္လည္း သပြတ္အူ ေပါက္ၿပီး အဖတ္ဆယ္ မရေအာင္ ပ်က္ေတာ့ ေရထဲေမွ်ာပစ္လုိက္ဖုိ႔ပဲ ရွိေတာ့မယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ဖ်င္း ဖ်င္းပါေပ့။ ညံ့ ညံ့ပါေပ့။ ဇာတ္ညႊန္းသာ ေရးတတ္တာ၊ ညႊန္႐ံုသာ ညႊန္ျပတတ္တာ။ ကိုယ္တုိင္က်ေတာ့ ၀င္မကတတ္။ ပရိသတ္ေရွ႔ ႐ုပ္လံုးျပရဲဖုိ႔ ေနေနသာသာ။ ဇာတ္ခံုရဲ႔ ဒီဖက္ထိပ္ကေန တေသြမတိမ္းေျပာ ခ်ပစ္လုိက္တာပဲ။ ပရိသတ္ကလည္း ပါးသမွ လွပ္လုိ႔။ ဘယ္ႏွစ္ပြဲ ဆက္ခဲ့ၾကၿပီ မသိဘူး။ ရိပ္မိဟန္ တူပါရဲ႔။ ၿပံဳးၾကတယ္။ ရယ္ၾကတယ္။ သူ ဘယ္လုိပဲ ခပ္တည္တည္ႀကီးေျပာေန ေျပာေန၊ ရယ္စရာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ကို ပတ္တုတ္လုိ႔ မရႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ပြဲက်ၾကတာ။ အဲဒီ ငတူးကို က်ဳပ္ဘယ္က ရတယ္ မွတ္ သလဲ။ ဒီဇာတ္ထဲကပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အေကာင္က မီးဘက္ကလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆက္တင္ ဘက္ကလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆုိင္းဘက္ကလည္း မဟုတ္ဘူး။ တီး၀ိုက္ဘက္ကလည္း မဟုတ္ဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ေရခပ္၊ ထင္းခဲြ၊ မီးထိုးဖုိ႔ ေခၚထားတဲ့ ေကာင္ကေလး။ အသက္မွ ခပ္ငယ္ငယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ အလုပ္က ၾကမ္းလုိ႔ လူပံုက ရင့္ေနတာ။ ဇာတ္မွာ ထမင္းဟင္းခ်က္ခ်ိန္ဆုိတာ မနက္နဲ႔ ညေန (၂) ခ်ိန္တည္းပဲ ရွိတာကိုး။ ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရး တာ၀န္ၿပီးၿပီ ဆုိရင္ သူအားၿပီ။ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ပိုေနၿပီ။ အဲဒီအခါမွာ ဟိုလူ႔အိပ္ရာလည္း သူေရာက္တာပဲ။ ဒီလူ႔အိပ္ရာလည္း သူ ေရာက္တာပဲ။ လူတကာကို ႏွိပ္ေပးဖုိ့ နင္းေပးဖုိ့။ ေဆးလိပ္၀ယ္၊ ကြမ္းယာ၀ယ္၊ လက္ဖက္ ရည္၀ယ္၊ မုန္႔၀ယ္။ ခုိင္းခ်င္တဲ့ သူခိုင္း၊ ဖင္ေပါ့တယ္။ ေပးတာယူ ေကြၽးတာစား၊ တစ္ဇာတ္လံုး ရဲ႔ ခိုင္းဖတ္။ အဲ သိုင္းကေလး က်ဳိင္းကေလးေတာ့ တကယ့္ကို တတ္ပါ့။ လူကလည္း လက္႐ံုး အားကိုးနဲ႔ မိုက္တိမိုက္ကန္း။ ႐ံုေနာက္ေဖးကေန မင္းသမီး၊ ယိမ္းမသေတြကို ထိကပါး ရိကပါး လာစတဲ့လူေတြကို သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ခံခ်ခဲ့တာဆုိ ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ သူ မ႐ံႈးဘူး။ ႏုိင္တယ္။ သူမ်ားကုိမ်ား ႐ိုက္ရ ႏွက္ရ သတ္ရ ပုတ္ရမယ္ ဆိုရင္ အင္မတန္ သရဲမရဲ စီးတဲ့အေကာင္။ က်ဳပ္ႏွစ္ခါေတာင္မွ မေျပာလုိက္ရပါဘူ။ "ေဟ့ ငတူး ဒီညေက်ာ္၀င္းေနရာ မင္း၀င္လုပ္ ရဲလား" ဆုိေတာ့ "လုပ္ရဲတယ္" တဲ့။ "စင္ေပၚ တက္ၿပီး ခဏခဏ ၾကည့္ထားလုိ႔ မွတ္မိေနၿပီ" လုိ႔ေတာင္မွ အထြန္႔တက္လုိက္ေသး။ "မင္းမိတ္ကပ္ လိမ္းတတ္လား" ဆုိေတာ့ "မလိမ္းတတ္ဘူး" တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း သူ႔ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လိမ္းေပး၊ ၀တ္ေပး၊ ဆင္ေပးႏုိင္မယ့္ လူရႊင္ေတာ္ ငေပၚ့ဆီကို လႊတ္လုိက္ရတယ္။ သစ္မွ မရွိေတာ့ ၀ါးပဲ ေပါင္းကြပ္ရေတာ့ မွာေပါ့ေလ။ အံမယ္ ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း။ မ်ဳိးညြန္႔ရွိန္က ထီးနန္းလဲႊခဲ့ၿပီ။ ေနမ်ဳိးႏြယ္ အမည္ ခံယူလုိက္ၿပီ။ ဘုရင္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ေခါင္းေပါင္းျဖဴ ေဖာ့လံုးနဲ႔ စလြယ္နဲ့၊ ထုိင္မသိမ္းနဲ့။ ေဘာ္ၾကယ္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေတာင္ရွည္နဲ႔၊ သံလွ်က္နဲ႔၊ ဘာနဲ႔ညာနဲ႔။ လက္ႏွစ္ဖက္ ပိုက္ထားတဲ့ၿပီး ေခါင္းႀကီး တဆတ္ဆတ္နဲ႔ ဂိုက္ခံ ေနလုိက္တာမွ တယ္မိ။ ေနာက္ခံတီးလံုးကလည္း "ကြၽန္းကြၽန္း ပိုင္သ" ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႔နဲ႔ စည္ေတာ္ရႊမ္းၿပီး ပို႔ေပးေနတာ ဆုိေတာ့ သူ႔အတြက္ အမူအရာ လုပ္ဖုိ့၊ အက္တင္ ခံဖုိ့ အကြက္ေကာင္းကို ဆုိက္ေနေတာ့တာပဲ။ သူ႔ေရွ႔ေတာ္ေမွာက္က အေႁခြအရံေတြ ဆုိ တာလည္း ေခါင္းမေမာ့္စတမ္း ၀ပ္ၿပီး ခစားေန ၾကတာဆုိေတာ့ (ဇာတ္ညႊန္းအရ ဘယ္သူမွ ေမာ့္ ၾကည့္ခြင့္ ရွိတာမဟုတ္ေတာ့) သူ႔စိတ္ထဲ ထင္တဲ့ အတုိင္း ဆုိက္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အစြမ္းကုန္ ႀကဲေန ေတာ့တာေပါ့ေလ။ "ႀကိတ္လုိက္စမ္း ငတူးေရ" တဲ့။ အဲဒါ တုိင္ဖံုးၾကားက ရင္တမမနဲ႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ ဇာတ္ဆရာ ကိုေအာင္ေရႊရဲ႔ အသံ။ _ _ _ အဲဒီည ျပဇာတ္အၿပီးမွာ ငတူးဟာ မိတ္ ကပ္ေတာင္မွ မဖ်က္ဘူး ဆုိပဲ။ ပဲြေစ်းတန္းထဲ အေခါက္ေခါက္ ေလွ်ာက္သြားေနသတဲ့။ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း မအိပ္ဘူး။ ေတာ္ေနၾကာ မင္းသမီးေတြေရွ႔ ေရာက္သြားလုိက္၊ ေတာ္ေနၾကာ ယိမ္းသမေတြ ေရွ႔ေရာက္သြား လုိက္နဲ႔ လတ္လ်ားလတ္လ်ား လုပ္ေနသတဲ့။ လူရႊင္ေတာ္ေတြက "ငတူးတုိ႔မ်ား သက္သာ ျပည္ရဲ႔ အုပ္ႀကီးလုပ္တာ သိပ္မွည့္တယ္ေမာင္" လုိ႔မ်ား ေျမႇာက္ေပးလုိက္ရင္ မ်က္စိကို မဖြင့္ ေတာ့ဘူးတဲ့။ ႏွစ္ပါးသြားမထြက္ခင္ မင္းသားဆီ ပန္းလာ ေပးၾက၊ မုန္႔လာပို႔ၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကိုလည္း သူနဲ႔သိလည္း မသိဘဲနဲ႔ "ဘယ့္ႏွယ့္လဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရင္ႀကီးလုပ္တာ ေကာင္းရဲ႔လား" လုိ႔ လုိက္လုိက္ၿပီး ေမးသတဲ့။ ထားပါ။ အဲဒါ သူ႔ကိစၥပါ။ လူတစ္ေယာက္မွာ လြတ္လပ္စြာ တည္ခြင့္ ၾကည္ခြင့္ ရွိသလုိ၊ လြတ္လပ္စြာ ႐ူးခြင့္၊ ေပါခြင့္လည္း ရွိတယ္လုိ႔ က်ဳပ္သေဘာေပါက္ၿပီးသားပါ။ ခက္တာက သိပ္ကို ခက္တာက ဘယ္႐ံုပဲ ေရာက္ေရာက္ "ယေန႔ည ဖာတစ္လံုးေခါင္းက်ား ျပဇာတ္ တင္ဆက္ကျပပါမည္" လုိ့မ်ား မေၾကညာလုိက္နဲ႔။ အဲဒီေန႔ ေန႔ခင္း (သို႔မဟုတ္)ညေနခင္းမွာ ငတူး တစ္ေယာက္ က်ဳပ္ေရွ႔မွာ ရစ္သီရစ္သီနဲ႔ ေရာက္လာၿပီ။ မေယာင္မလည္နဲ႔ ၀င္ထုိင္ၿပီ။ သူ႔ ေျပာ တာလုိလုိ ကိုယ့္ေျပာတာလုိလိုနဲ႔ မဟတဟ ပြင့္ၿပီ။ နားညီးေအာင္ လုပ္ၿပီ။ "ကိုေက်ာ္၀င္းႀကီး တစ္ေယာက္ ေနမွ ေကာင္းရဲ႔လား မသိဘူးေနာ္"တဲ့။ ၀င္းစည္သူ (ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၀)

“ပန္းႏြယ္ကစိမ္း“ တြံေတးသိန္းတန္

Thaw Zin posted in စာေပစကား၀ုိင္း Thaw Zin 31 July 10:10 "ပန္းႏြယ္ကစိမ္း" တြံေတးသိန္းတန္ 30 July 2011 19:07"ပန္းႏြယ္ကစိမ္း" တြံေတးသိန္းတန္

ဒီမွာ မိုးေတြအံု ့ေနတယ္ ။

Thaw Zin posted in စာေပစကား၀ုိင္း Thaw Zin 31 July 09:44 ဒီမွာ မိုးေတြအံု ့ေနတယ္ ။ ေအးစက္စက္နဲ႔ ပဲ မဂၤလာပါ လို ့ ႏွဳတ္ဆက္ပါရေစ ။

တစ္အူတံုဆင္းပမာ

Ba Tharchaw posted in စာေပစကား၀ုိင္း Ba Tharchaw 31 July 09:17 တစ္အူတံုဆင္းပမာ ေမာင္ႏွမအရင္းအျခာ ညီအစ္ကိုသားခ်င္း တိုင္းရင္းေဆြေတြ ေတာင္ေပၚသားေတြ ေျမျပန္႔သားေတြ ျပည္နယ္တိုင္းမ်ား ေမြးဖြါးရာေျမ ဘယ္လိုပင္ျခားျခား တစ္သားတည္းေလ ဘယ္လိုပင္ေ၀းေ၀း တစ္ေျပးတည္းေလး ျမန္မာေတြဟန္ေဆာင္မၿပံဳးတတ္ ေပ ျမန္မာေတြဟန္ေဆာင္ မမုန္းတတ္ေပ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ေသြးက စကားေျပာပါတယ္ေလ........။ ေသြး က စ ကား ေျပာ သည္။တစ္အူတံုဆင္းပမာ ေမာင္ႏွမအရင္းအျခာ ညီအစ္ကိုသားခ်င္း

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာပါျပီ။ဂြ်န္တင္ခဲ့တဲ့ ပိုက္သာဂိုရ...

John Yoharmar posted in စာေပစကား၀ုိင္း John Yoharmar 31 July 08:57 ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာပါျပီ။ဂြ်န္တင္ခဲ့တဲ့ ပိုက္သာဂိုရ ဂိုဏ္းသားေတြ အေၾကာင္း၊ ေသးလ္ ဆိုတဲ့ ဂ်ီေမၾတီ ဘခင္ၾကီး အေၾကာင္း။။အလုပ္ေတြရွဳပ္ေနတာရယ္ တိုက္ပြဲေတြၾကားေရာက္ေရာက္သြားတာရယ္ေၾကာင့္စာေတာင္မဖတ္ျဖစ္တာၾကာပါျပီ။။ ဒီေန့ အကယ္ဒမီ ဆိုတဲ့ စကားေလးေပၚလာပံုကိုေျပာျပပါမယ္။။ " ၃၈၇ ဘီစီ မွာ ပေလတိုဆိုတဲ့ ပညာရွင္ ကေသဒဏ္ကလည္းလြတ္ ၊ ကြ်န္အျဖစ္ကလည္းလြတ္လာျပီးေတာ့ ေအသင္ျမိဳ့ကိုျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ျမိဳ့ရဲ့အေနာက္ေျမာက္ ေဒါင့္ မွာ ဥယ်ဥ္ တစ္ခုကို ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။။ေက်ာင္းနာမည္ကိုေတာ့ အဲ အဲဒီေအသင္ျမိဳ့နဲ့ ၁မိုင္ေ၀းတဲ့ေဒသ ကို သူရဲေကာင္း "အကယ္ဒီမတ္ " အား ဂုဏ္ျပဳ ေခၚဆိုေသာေဒသျဖစ္လို့ ေက်ာင္းကိုလည္း အကယ္ဒမီ လို့ေခၚဆိုခဲ့ပါတယ္။ကဲ..ဒီေက်ာင္းကေတာ့ ဥေရာပမွာ ပထမဆံုး အကယ္ဒမီေခၚဆိုခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ ၾကီးျဖစ္ခဲ့တယ္။။ဒီေန့ သိပံအတတ္သင္ေက်ာင္းေတြကို အကယ္ဒမီလို ေခၚဆိုၾကျခင္း ကအဲဒီကစခဲ့တာပါ။။ ပထမဆံု အဲဒီေက်ာင္းၾကီးမွာ သင္ခဲ့တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကေတာ့ ဂဏန္းသခ်ာရယ္၊ျပင္ညီဂ်ီေမၾတီ ရယ္၊ထုထည္ဂ်ီေမၾတီရယ္၊နကၡတ္ပညာနဲ့ ဂီတ (ဟာမိုနီ) တိဳ့ျဖစ္ၾကပါတယ္။။ "ဂ်ီၾသေမၾတီ မတတ္ရင္ ၀င္ခြင့္မရွိ"ဆိုတဲ့ ႏွဖူးစည္းစာတမ္းကို ေရးထားျပီ၊လက္ေတြ့လည္း ဂ်ီၾသေမၾတီမတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကိုေက်ာင္းထုတ္ခဲ့ဘူးတယ္ဆိုတဲ့ သာဓကေလးေတြရွိပါတယ္။။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ပေလတိုရဲ့ အယူအဆကိုေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေတာ့ အေမရိကန္ သမၼတၾကီး ေအဘရာဟင္လင္ကြန္း ကလိုက္နာခဲ့ပါတယ္။။သမၼတၾကီးက ယူကလစ္ရဲ့ ဂ်ီၾသေမၾတီ က်မ္းကို အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္မွ့ေလ့လာျပီး စိတ္ဓါတ္ေလ့က်င့္ေရးလုပ္ခဲ့ေၾကာင္းသိရပါတယ္။။ Johnyoharmar (သူမ်ားေတြလို့ မထူးခြ်န္ေသာ္အေမာင္ေက်ာင္းသား ငဂြ်န္၏ လက္ရာျဖစ္ေသာ္ေၾကာင့္ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါသည္။။ သို့ေသာ္က်မ္းကိုးက်မ္း ကားျပည့္စံုပါေစ။။)