[စာေပစကား၀ုိင္း] New doc: ဆပ္ကပ္ (ဆရာေဖၿမင္႔)

Saiaipee Shanland posted in စာေပစကား၀ုိင္း Saiaipee Shanland created the doc: "ဆပ္ကပ္ (ဆရာေဖၿမင္႔)" လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ အေကာင္းဆုံးအစိတ္အပုိင္းဆုိတာ မၾကီးက်ယ္တဲ႔၊ အမည္မေဖာ္တဲ႔၊ အမွတ္တရၿပဳမေနတဲ႔ အၾကင္နာ၊ေမတၱာ အၿပဳအမူေလးမ်ားပါ။။ (ဝီလ်ံဝါ႔ဒ္စဝပ္)          ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္ေလာက္ကၿဖစ္သည္။ အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္တန္းစီေနၾကသည္။ အေတာ္ၾကာေစာင္႔ဆုိင္း ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကားမွာမိသားစုတစ္စုသာက်န္ေလသည္။           သည္မိသားစုကုိၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်ေနမိသည္။ ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ် ၁၂ ၿပည္႔ ေသးပုံမရ။ သူတုိ႔အသြင္အၿပင္ေတြၾကည္႔ရုံၿဖင္႔ပင္ ေငြေၾကးၿပည့္ၿပည့္စုံစုံထဲက မဟုတ္ေၾကာင္းသိႏူိင္သည္။ အဝတ္အစားေတြက အဖုိးတန္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြက အမူအရာ ယဥ္ေက်းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္ တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တန္းစီေနၾကသည္။သုိ႔ေသာ္ ႏူတ္ကမူ ညဘက္တြင္ သူတုိ႔ၾကည္႔ရမည့္ ဆပ္ကပ္လူၿပက္မ်ား၊ ဆင္လိမၼာမ်ားႏွင္႔ အၿခားၿပကြက္မ်ားအေၾကာင္းကုိ အားတက္သေရာ ေၿပာဆုိေနၾကသည္။ သူတုိ႔ေလးေတြခမွ်ာ ဆပ္ကပ္ပြဲကုိ တစ္ခါမွ်ၾကည္႔ဖူးၾကဟန္မတူ။ သည္ညကေတာ႔ သူတုိ႔ဘဝမွာ တစ္ကယ္႔အမွတ္တရည ၿဖစ္ေတာ႔မည္႔ပုံမ်ဳိး။           အေဖႏွင္႔အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ ဝမ္းေၿမာက္ဂုဏ္ယူသည္႔အသြင္အၿပင္မ်ားၿဖင္႔ ရပ္ေနၾကသည္။ ကေလးေတြ၏မိခင္က  ခင္ပြန္းသည္၏ လက္ကုိကုိင္လ်က္ သူ႕မ်က္ႏွာရြန္းရြန္းစားစားၾကည့္ေနပုံမွာ "ေမ႔ခ်စ္သူလူစြမ္းေကာင္းၾကီး" ဟု ႏူတ္ခြန္းဆက္ေနဘိသည္႔အလား အထင္ၾကီးမႈ ေလးစားမႈလကၡဏာေတြ အၿပည့္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း "အားကုိးစမ္းပါ အခ်စ္ရယ္" ဟု ခြန္းတုန္႔ၿပန္ေနသည္႔ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာအၿပဳံးႏွင္႔ ခ်စ္ၾကည္ႏူးစြာ ၾကည္႔သည္။         သည္အခုိက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက အေဖလုပ္သူအား လက္မွတ္ဘယ္ႏွေစာင္ ယူမလဲလွမ္းေမးသည္။         "ကၽြန္ေတာ္ ကေလးလက္မွတ္ ရွစ္ေစာင္ႏွင္႔ လူၾကီးလက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ လုိခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္မိသားစုလုံး လာလုိ႔ရမွာ" ။ သူက တက္တက္ၾကြၾကြပင္ ေၿဖသည္။         အမ်ဳိးသမီးက လက္မွတ္ခ ႏူန္းထားမ်ားလွမ္းေၿပာသည္။ ဇနီးသည္က သူ႕ခင္ပြန္းသည္ လက္ကုိလြတ္ခ်လုိက္ၿပီး ေခါင္းလည္းငုံ႔သြားသည္။ အမ်ဳိးသား၏ ႏူတ္ခမ္းေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ သူေရွ႕သုိ႔ အနည္းငယ္တုိးကာ "ဘယ္ေလာက္လဲဗ်ာ"  ဟူ၍ေမးသည္။        လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက ေစ်းႏူန္းေတြထပ္ေၿပာသည္။ အေဖလုပ္သူမွာ ပုိက္ဆံအလုံအေလာက္မပါ။ သုိ႔ေသာ္  သည္အခ်ိန္ၾကမွ ေနာက္လွည့္ကာ ကေလးေတြကုိ အေဖ႔မွာ ပုိက္ဆံအလုံအေလာက္မပါလုိ႔ သည္ည ဆပ္ကပ္ ၾကည့္ႏူိင္ မွာမဟုတ္ဘူးဟု  သူဘယ္သုိ႔ ေၿပာထြက္ႏူိင္ပါမည္နည္း။         ၿဖစ္ပ်က္ပုံ အလုံးစုံၿမင္ကာ ကၽြန္ေတာ္႔အေဖ အကၤ်ီအိတ္ထဲ လက္ႏႈိက္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀တန္တစ္ရြက္ထုတ္လာၿပီး   ေနာက္  ေၿမၾကီးေပၚ အသာပစ္ခ်သည္။ (ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ ခ်မ္းသာသူမ်ားမဟုတ္ေၾကာင္း ၾကားၿဖတ္ေၿပာလုိပါသည္)         ထုိ႔ေနာက္ အေဖပဲ သည္ပုိက္ဆံကုိ ၿပန္ေကာက္ကာ ကေလးမ်ားဖခင္ပခုံးကုိပုတ္ၿပီး ေၿပာသည္။ "ဒီမွာ ခင္ဗ် ေစာေစာက ခင္ဗ်ားအိပ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္"        အေဖ ဘာလုပ္သည္ဆုိတာ ထုိပုဂၢိဳလ္ေကာင္းစြာ နားလည္လုိက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႕ဆီမွာမွ သူလက္ၿဖန္႔ေတာင္းခဲ႔သည္ေတာ႔မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ သည္လုိအသည္းအသန္ အေရးတစ္ၾကီးအခ်ိန္ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင္႔ အရွက္ၾကီးရွက္ရမည့္ အေၿခအေနမ်ဳိး ႀကဳံရအံ႔ဆဲဆဲအေၿခအေနတြင္ မေမွ်ာ္လင္႔ပဲေပၚေပါက္လာသည့္ အကူအညီအတြက္ သူတစ္ကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္သြားသည္။ အေဖ႔မ်က္လုံးတစ္စုံကုိ သူစူးစုိက္၍ ၾကည္႔သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ကုိင္ထားေသာ အေဖ႔လက္ကုိ သူ႕လက္ႏွင္႔ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကုိင္ကာတုန္ယင္ေသာ ႏူတ္ခမ္းမ်ားၿဖင္႔ ေက်းဇူးတင္စကား ဆုိသည္။        "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ တစ္ကယ္ကုိေက်းဇူးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္႔မိသားစုအတြက္ပါ တစ္ကယ္ကုိ အဖုိးမၿဖတ္ႏူိင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ" ။ သည္လုိေၿပာရင္း သူ႕ပါးၿပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ္႔ဆင္းက်သြားသည္။         အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ကားဆီသုိ႔လွည့္ၿပန္ကာ အိမ္သုိ႔ပဲ ေမာင္းလာခဲ႔ၾကသည္။ အဲသည္ည ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆပ္ကပ္ပြဲသုိ႔ မသြားၾကပါ။ သုိ႔ေသာ္ သည္ညသည္ အခ်ည္းႏွီးညေတာ႔ လုံးဝမဟုတ္ခဲ႔။။။။   (မူရင္း ။ Dan Clark ၏ The Circus ] (ဆရာေဖၿမင္႔ ဘာသာၿပန္သည္) View doc View Post on Facebook · Edit email settings · Reply to this email to add a comment.